Verschillende cultuurhuizen organiseren op 5 april Push the Button in De Grote Post, een festival dat de grenzen van de muziekgenres laat vervagen. De Belgisch-Braziliaanse Helena Casella stelt er haar eerste album voor. Ze dompelt je onder in een zwoel bad van R&B, neo-soul en jazz.
Hoe lang ben je al met muziek bezig? Je kreeg het met de paplepel binnen blijkbaar.
Ik ben met veel muziek opgegroeid dankzij mijn Braziliaanse familie. Mijn oudste herinneringen rond het musiceren waren van mijn 4 of 5 jaar. Er is altijd wel een gitaar aanwezig op de familiebijeenkomsten en dan zingt iedereen samen.
Hoe komen je nummers tot stand en waar haal je inspiratie voor je teksten?
Ik start altijd met harmonie aan de piano en voeg daarna lagen van zanglijnen toe. Ik bewaar deze korte fragmenten in mijn hoofd en uiteindelijk, soms over een periode van meerdere jaren, laat ik ze in elkaar samenvloeien tot ze een nummer vormen. Daarna speel ik het voor mijn band en beginnen we aan de uitbreiding van de sound. Meestal heb ik al een visie op hoe ik elementen van de ritmesectie, saxofoon en extra vocals wil laten klinken. Alles wordt zeer organisch uitgewerkt. Ik werk niet zo graag met demo's of digitale productie in het schrijfproces, want ik wil alle bandleden de nodige vrijheid geven. De muziek moet steeds kunnen evolueren. Bij het schrijven laat ik mij voornamelijk inspireren door natuur en literatuur, maar ook wereldproblemen en persoonlijke gevoelens verwerk ik op een eerder filosofische manier in de teksten.
Je hebt jazz gestudeerd, maar je verweeft ook andere genres in je muziek. Hoe komen je Braziliaanse roots tot uiting?
Ik verwerk mijn roots op een vrij subtiele manier in mijn muziek. Vooral op ritmisch vlak heb ik Braziliaanse stijlen toegepast en lichtjes aangepast tot een mengeling van jazz, hiphop en neo-soul. De invloed is niet groot omdat ik niet het label van louter ‘Braziliaanse zangeres’ wil krijgen. Ik heb een duo-project met mijn nonkel, Pablo Casella, waarbij we wel enkel Braziliaanse nummers brengen, maar ik houd dat graag gescheiden van mijn soloconcept.
Op 7 maart kwam je debuutalbum uit bij W.E.R.F records. Hoe keek je daarnaar uit en hoe ging het maakproces?
Ik ben ontzettend ontroerd en dankbaar. Het was een zeer lang en intens proces waar ik heel veel uit geleerd heb, door gegroeid ben en vreugde en emotie uitgehaald heb. Tegelijkertijd kreeg ik tijdens het opnemen enkele zware dingen te verwerken en heb ik lang getwijfeld om het uit te brengen. Het album was in de maak sinds 2020 en is voor mij een heldere terugblik op de laatste vijf jaar. Ik ben super enthousiast om mijn sound te kunnen verspreiden.
"Ik vind het heel interessant om nummers op verschillende manieren te brengen door mij aan te passen aan de sfeer van de zaal."
Op Push the button speel je met full band, maar je staat soms ook solo of als duo met je nonkel op het podium. Hoe ervaar je de verschillende bezettingen?
Ik vind het heel interessant om nummers op verschillende manieren te brengen door mij aan te passen aan de sfeer van de zaal. Ik besteed veel aandacht aan dynamiek waardoor het in elke bezetting zowel zacht als krachtig kan klinken. Ik heb geen voorkeur voor een specifieke opstelling, maar ik voel mij wel het meest vrij en expressief in een intieme setting. Mijn doel is altijd om een ultieme stilte in het publiek te bereiken.
Naar welke andere bands zou je zelf gaan kijken tijdens het festival?
Ik heb zin om alles te zien! Maar ik kijk voornamelijk uit naar Ben LaMar Gay en Jupiter & Okwess.
Kom je soms naar Oostende? Hoe ervaar je onze stad?
Ik kom niet zo vaak in Oostende, maar ik ben wel al bij enkele edities van TAZ geweest en dan is het altijd fijn om door de stad te wandelen en verschillende plekken en zalen te verkennen. Daarnaast heb ik ook al met theater (Killjoy Quiz) in De Grote Post gespeeld. Die ervaring was heel memorabel en warm.
